Contextual translation of "łaknienia" into English. Human translations with examples: anorexia, eating disorders, loss of appetite, appetite decreased. Tłumaczenia w kontekście hasła "brak łaknienia" z polskiego na angielski od Reverso Context: 147 wątroby (takich jak: brak łaknienia, żółtaczka, ciemna barwa moczu, świąd lub tkliwość brzucha) leczenie należy przerwać. anorektyk » nie odczuwa łaknienia. anorektyk » nieodporny. anorektyk » osoba cierpiąca na anoreksję. anorektyk » skóra i kości. anorektyk » słaby. anorektyk » smętny. anorektyk » szczapa. anorektyk » wątły. anorektyk » worek kości. anorektyk » woskowy. anorektyk » zabiedzony. anorektyk » zbiedzony. anorektyk » ziemisty Vay Tiền Nhanh. Wraz z wiekiem, problemy ze snem zazwyczaj nasilają się. Połowa osób po pięćdziesiątym roku życia skarży się na bezsenność, w tym ok. 20% na bezsenność przewlekłą. Co zrobić, by pomóc seniorowi w tej przykrej dolegliwości? Jakie sposoby wpływają na poprawę jakości snu? Kiedy i jak leczyć bezsenność? Mówi się, że zapotrzebowanie na sen maleje wraz z wiekiem, co oznacza, że seniorzy potrzebują go mniej. Rzecz jasna, może być takie samo jak w średnim wieku, ale tylko wtedy, gdy aktywność życiowa, w tym fizyczna, będzie na takim samym poziomie jak wcześniej. Zazwyczaj jednak na emeryturze aktywność maleje i tym samym osoby starsze potrzebują jedynie 6 lub nawet mniej godzin snu. Oprócz wieku i spadku aktywności, przyczyną bezsenności u osób starszych jest także zmiana rytmu dnia. Przyczyn jest oczywiście znacznie więcej i warto poznać tę, która odpowiada za zaburzenia snu u konkretnego seniora – to znacząco ułatwi radzenie sobie z problemem. Nie należy od razu sięgać po leki nasenne – to ostateczność. Po poznaniu źródła problemu warto zastosować w pierwszej kolejności naturalne metody poprawiające jakość snu. Bezsenność u osób starszych – przyczyny Przyczyn zaburzeń snu może być wiele. Dlatego zawsze przed podjęciem jakichkolwiek działań, należy zastanowić się co indywidualnym problemem konkretnej osoby w podeszłym wieku. Może to być coś tak oczywistego jak zmiana trybu życia i rytmu dnia po przejściu na emeryturę i mniejsze zapotrzebowanie na sen. Ale przyczyny mogą być znacznie poważniejsze. Jedną z częstszych przyczyn są choroby przewlekłe, w tym bóle stawów i kręgosłupa, duszności będące wynikiem chorób serca i układu oddechowego, choroby otępienne takie jak choroba Alzheimera czy otępienie naczyniopochodne, choroby psychiczne – w tym depresja i stany lękowe, schorzenia zapalne – reumatoidalne, endokrynologiczne i autoimmunologiczne. Ze snu wybudzać seniorów mogą także bolesne skurcze łydek, piecznie za mostkiem będące skutkiem choroby refluksowej, parcie na pęcherz, zespół niespokojnych nóg. Na złą jakość snu, wpływ mają także dość często zażywane przez seniorów leki (np. beta-blokery, kortykosterydy, amantadyna, fenytoina, lewodopa czy fluorochinolony). Przyczyny mogą być także oczywiste, czyli złe nawyki, takie jak drzemki w ciągu dnia, spożywanie posiłku tuż przed pójściem spać, kładzenie się do łóżka mimo braku senności, brak wysiłku fizycznego w ciągu dnia. Jak pomóc seniorowi, gdy cierpi na bezsenność? Na pewno należy odradzić seniorowi stosowanie leków nasennych, zwłaszcza tych silnych, dostępnych na receptę. W pierwszej kolejności należy zmienić złe nawyki, które mogą powodować bezsenność u osób starszych. Należy także wykluczyć albo potwierdzić tzw. wtórną bezsenność, będącą efektem chorób somatycznych lub psychicznych. Niezmiernie istotna jest higiena snu. By spać lepiej, seniorzy powinni zaprzestać spożywania wieczorem ciężkostrawnej kolacji oraz picia kawy i mocnej herbaty. Nie powinni także wieczorem oglądać programów, które wzbudzają silne emocje. Powinni również zwiększyć, o ile to możliwe, swoją aktywność w ciągu dnia, w tym uprawiać jakiś sport, gimnastykować się lub po prostu chodzić na spacery. Przed pójściem spać należy wziąć ciepłą, relaksującą kąpiel, wywietrzyć sypialnię (najlepiej, gdy w sypialni temperatura jest niższa niż w innych pomieszczeniach), można napić się melisy lub kompozycji ziołowej, ułatwiającej zasypianie. Można słuchać odprężającej muzyki i medytować – także leżąc w łóżku. Ważne, by udawać się na spoczynek wtedy, gdy rzeczywiście jest się sennym. Senior nie powinien kłaść się spać zbyt wcześnie, bo może to skutkować pobudką w środku nocy. Jeśli nie można spać, to lepiej wstać i poczytać książkę niż leżeć, przewracać się z boku na bok i denerwować się – to na pewno nie pomoże w zaśnięciu. Warto, by osoba starsza kładła się spać na tyle godzin, ile jest jej potrzebnych i wstawała codziennie o tej samej porze – taka regularność wzmacnia sen. Osoby starsze, które niedawno przeszły na emeryturę nie powinny zmieniać rytmu dnia – chodzi zwłaszcza o godzinę wstawania i nie wydłużać czasu snu. Jeśli mimo tego cykl dobowy został rozregulowany i pojawią się problemy ze snem, to można zastosować dwa rozwiązania – albo spać krótko w nocy, tj. 4-5 godzin i pozwalać sobie na krótką, półgodzinną drzemkę w ciągu dnia, albo spać w nocy przez 6 godzin i nie robić sobie drzemek. Dopiero gdy te wszystkie metody nie pomogą, można sięgnąć po suplementy ułatwiające zasypianie, czyli melatoninę lub ziołowe preparaty. Stosowanie mocniejszych leków nasennych, w tym na receptę należy zawsze konsultować z lekarzem. Jak leczyć bezsenność u osób starszych? Jeśli bezsenność u osób starszych jest krótkotrwała, czyli najczęściej związana z jakimś wydarzeniem czy stresem, to można wtedy przyjmować leki nasenne lub promujące sen. Takie rozwiązanie pozwala na zregenerowanie organizmu w sytuacji stresu i przerwanie bezsenności. Należy jednak pamiętać, że takie leki można stosować tylko doraźnie, a nie długoterminowo, gdyż są bardzo uzależniające. Nie nadają się zatem do stosowania w bezsenności przewlekłej. W pierwszej kolejności, zanim zacznie przyjmować się silne leki nasenne, warto wypróbować leki ziołowe oraz suplementy zawierające melatoninę, czyli hormon snu. Melatoninę jednak należy przyjmować przez dłuższy czas (co najmniej kilka tygodni), by móc oczekiwać efektów. Poziom tego hormonu spada wraz z wiekiem, więc jej przyjmowanie przez osoby starsze jest w pełni uzasadnione. Jeśli chodzi o leki ziołowe, to w ich składzie najczęściej znaleźć można: melisę lekarską, kozłek lekarski (walerianę), chmiel zwyczajny, dziurawiec zwyczajny, rumianek pospolity i lawendę. Działają łagodnie i nie powodują uzależnienia. Warto jednak pamiętać, że mimo, iż leki ziołowe są bezpieczne, to jednak wchodzą w reakcje z innymi lekami. I tak np. kozłka lekarskiego i dziurawca nie należy stosować razem z innymi lekami nasennymi oraz przeciwzakrzepowymi. Natomiast podczas stosowania dziurawca nie można zbyt długo przebywać na słońcu. U osób starszych stosuje się głównie melisę, która łagodzi stany pobudzenia nerwowego, nerwicę serca, uczucie niepokoju, neurastenię. Oczywiście leczenie przewlekłej bezsenności nie powinno opierać się tylko na ziołowych preparatach, które mają działanie jedynie wspierające. W takiej sytuacji należy poznać przyczynę zaburzeń snu i ją wyeliminować. Można i trzeba skorzystać z usług poradni leczenia zaburzeń snu. Czasem jednak potrzebne jest, choć okresowe, zażywanie środków farmakologicznych. One też są dla ludzi, ale należy pamiętać, ż trzeba je przyjmować pod kontrolą lekarza. Niestety takie leki szybko uzależniają i powodują szereg skutków ubocznych. Do najczęstszych należą: zaburzenia pamięci, spadek koncentracji, upadki i związane z nimi złamania. Poza tym ich skuteczność zmniejsza się z czasem, co prowadzi do przyjmowania coraz większych dawek, a to z kolei do uzależnienia. Jeżeli bezsenność u osób starszych wynika z depresji, to odpowiednio dobrana farmakoterapia jest kluczowa. Stosuje się leki przeciwdepresyjne oraz małe dawki, przyjmowane tylko okresowo, leków nasennych. Bezsenność towarzyszy także chorobie Parkinsona, więc w tym wypadku istotne jest odpowiednie dobranie leków przeciwparkinsonowych – chodzi nie tylko o dawkę i formę leku, ale także czas jego zażywania. Najczęściej lekami nasennymi stosowanymi u seniorów są pochodne z grupy benzodiazepin oraz zopiklon, zolpidem i zalepon. Mają one nie tylko działanie nasenne, ale także przeciwlękowe, przeciwdrgawkowe i rozluźniające. Powodują niepamięć następną oraz mogą powodować zaburzenia świadomości, splątanie, pobudzenie, zaburzenia koordynacji ruchowej. Po odstawieniu w przypadku uzależnienia występują drżenie, pobudzenie, bezsenność, a nawet omamy. Nie powinno się natomiast stosować leków z tej grupy o przedłużonym okresie działania. Leki nasenne powodują uzależnienie po kilku tygodniach stosowania, a poza tym występuje zjawisko tolerancji. W przypadku uzależnienia lek należy odstawiać stopniowo, pod kontrolą lekarza, gdyż nagłe odstawienie daje niebezpieczne dla zdrowia i życia objawy: lęk, niepokój, wymioty, zaburzenia widzenia, drgawki, kurcze mięśniowe, zaburzenia łaknienia, majaki, a nawet może spowodować śmierć. Zazwyczaj jest tak, że po odstawieniu leku objawy, które lek miał hamować powracają z większym nasileniem. Bezpieczne podawanie leków nasennych polega na stosowaniu ich maksymalnie 4 razy w tygodniu w jak najmniejszych dawkach i nie dłużej niż przez 2-3 tygodnie. Co dzieje się w mózgu osoby, która cierpi na zaburzenia odżywania? Okazuje się, że wyższy poziom serotoniny w pewnych obszarach mózgu, zwiększa ryzyko zaburzeń odżywania. Anoreksja a naukaObszar mózgu, który odgrywa istotną rolę to podwzgórze. Nie ma jednak wystarczających dowodów na to, że nieprawidłowości w podwzgórzu odgrywają główną rolę w zaburzeniach odżywania. Badacze przeanalizowali raporty pacjentów z guzem podwzgórza. Choć ich stan wiązał się ze wzrostem lub utratą łaknienia, to jednak brak było dowodów na występowanie konkretnych zaburzeń odżywania. Zaś uszkodzenie kory czołowej i skroniowej wydaje się mieć związek z rozwijaniem się w pewnych przypadkach anoreksji, a w innych bulimii. Jest to dość interesujące odkrycie, ponieważ kora skroniowa jest związana z percepcją własnego ciała. Obszary kory skroniowej, zwłaszcza kora okołooczodołowa odgrywają również pewną rolę w monitorowaniu stopnia przyjemności danego bodźca, na przykład zapachu lub smaku. Jak dochodzi do niekontrolowanych napadów objadania się?Organizm człowieka charakteryzuje się dobrze znaną tendencją do przeciwdziałania znacznym odchyleniom od pewnej wyznaczonej biologicznej naturalnej wagi, czyli takiej, którą organizm usiłuje obronić. Każdy, kto pragnie osiągnąć i utrzymać znaczny spadek masy ciała, spotka się z wewnętrznym fizjologicznym sprzeciwem. Jedną z form takiego sprzeciwu jest głód. Wraz z coraz większym spadkiem masy ciała głód przybiera na sile aż do poziomów skrajnych, zmuszających organizm do jedzenia. Pacjenci z anoreksją wcale nie cierpią na brak łaknienia, lecz mogą nieustannie myśleć o jedzeniu i ze wszystkich sił starać się tłumić stale rosnący apetyt. Podobnie nieustannie przebywający na diecie może zwiększyć prawdopodobieństwo, że dana osoba poczuje impuls do pochłonięcia dużej ilości wysokokalorycznego pożywienia. U pacjentów z bulimią takie impulsy mogą prowadzić do niekontrolowanych napadów objadania się. Serotonina w zaburzeniach odżywania Z pojawienie się obsesji i zaburzeń nastroju wraz z impulsywnością ma związek serotonina. To neuroprzekaźnik, który modeluje też łaknienie i zachowania związane z jedzeniem. Badacze doszli do wniosku, że zaburzenia odżywiania wiążą się z rozregulowaniem systemem serotoninergicznego. U osób z anoreksją występuje niski poziom 5-HIA A (kwas 5-hydroksyindolooctowego), będącego głównym produktem rozpadu serotoniny, co może być efektem spożywania niewielkich ilości pożywienia. Dla porównania 5-HIAA znajduje się na normalnym poziomie u osób z bulimią. Badacze przeanalizowali obie te grupy pacjentów, po wyzdrowieniu ich poziom 5-HIAA był wyższy niż u kobiet z grupy kontrolnej oraz niż u kobiet w trakcie choroby. Badacze sugerują, że osoby, u których występuje nadmierna aktywność serotoniny, mogą regulować ją za pomocą diety, zmniejszając ilość przyjmowanego tryptofanu, który jest składnikiem serotoniny. Trzeba pamiętać też o tym, że neuroprzekaźniki takie jak serotonina nie działają w odosobnieniu. Zmiana w układzie serotoninergicznym pociągnie za sobą kolejne, w innych układach neuroprzekaźnikowych (dopaminergicznym, noradrenergicznym). Źródło: Psychologia zaburzeń, James Butcher, Jill Hooley, Susan Mineka Przeczytaj: W parze z anoreksją idą inne zaburzenia psychiczne. Wystąpienie pierwszych objawów

cierpi na brak łaknienia